دربه در همیشگی   کولی صد ساله منم

خاک تمام جاده هاست    جامه ی کهنه ی تنم

هزار راه رفته ام              هزار زخم خوردهام

تا تو مرا زنده کنی           هزار بار مرده ام

شب از سرم گذشته بود        در شب من شعله زدی

برای تطهیر تنم               ساحل باد آمده ای

قلندرم گمشده ی دربه درم   فروتر از خاک زمین   از آسمان فراترم

قلندران سوختن      نه بر گلایه دوختن برهنگی خریدن وحبره ی تن فروختن

هوا شدی نفس شدم    تیشه زدی ریشه شدم    آب شدی عطش شدم

سنگ زدی  شیشه شدم

تهی ز قتل و کین شدم         برهنه چون زمین شدم

مرا تو خواستی این چنین       ببین که این چنین شدم

سپرده ام غم به زمین            خون به رگ زمان شدم

سایه صفت در پی تو              راهی نامکان شدم

ریگ شدم تا که شوم سایه ی تو وقت سفر    مرا به خویشتن بخوان

                                   به باغ آینه بر

    داغونت ........